U bent hier

Loslaten

Afgelopen zomer nam ik een lastige beslissing, nl. om niet meer te gaan schaatsen. Mijn hart wilde nog wel, maar mijn verstand zei:niet doen. Ik heb al twee keer iets gebroken op het ijs, mijn heup en mijn elleboog, en de angst om te vallen zit tussen m'n oren. Daarbij heb ik Parkinson en glaucoom, die combinatie is voor het evenwicht niet bevorderlijk. Ik merkte het bij de laatste keer natuurijs: waar ik vroeger lekker kon raggen en iedereen gretig wilde inhalen, was ik nu alleen nog aan 't letten op scheuren. Dat is niet lekker rijden.

Dus voor mij brak er een nieuw tijdperk aan: een deel van mijn leven werd afgesloten. Ik heb heerlijke tochten gemaakt, prachtige momenten beleefd. Wedstrijden gereden, een tv-serie geschreven over een schaatskampioene, een roman geschreven over liefde en hartstocht op het ijs - ik moet het nu verder doen met herinneringen. Nog een paar keer ben ik na afloop van de training naar de baan gegaan om in restaurant Jaap m'n oude trainingsgroepje te zien, maar dat is toch anders als je zelf niet rijdt.

Bij een van die bezoeken ging ik ook nog even naar de kleedkamer. Iedereen zit daar altijd op dezelfde plek, en ik wilde aan de persoon naast me zelf vertellen dat ik er mee stopte. Het verraste hem enigszins, maar uiteindelijk begreep hij het wel. Hij zei dat ie me zou missen, en ik zei dat dat wederzijds was.

Ik droom nog af en toe dat ik schaats - dan is het prachtig ijs en gaat het uitstekend. Fijn dat dromen bestaan.