Paula van der Oest heeft een flexibele opvatting over realisme. In haar werk is het nooit duidelijk waar huis-, tuin- en keukenzaken overgaan in uitvergrotingen en fantasieën....
Met de thriller Moonlight, haar eerste film die niet op een eigen scenario is gebaseerd, zoekt de filmmaakster opnieuw haar heil in een mengsel van realisme, surrealisme en droombeelden. Ditmaal stelt zij de toeschouwers extra op de proef; de werkelijkheid van Moonlight is en blijft een schemergebied. Meteen al in het begin gaat de camera van Guido van Gennep op de tast door een donker bos, om halt te houden bij een een laag overkomend vliegtuig dat het geluid van alledag even helemaal wegdrukt.
Oppervlakkig gezien gaat het scenario van Carel Donck over een fatale liefde tussen twee pubers. Tussen een rijk meisje uit een steriel niemandsland en een zwaargewonde drugskoerier uit Oost-Europa. Het meisje, Claire, vindt hem in een schuur in de tuin, waar zij naar toe vlucht als ze ontdekt dat ze voor het eerst menstrueert.
Het stel heeft geen woorden nodig om elkaar te begrijpen. Beiden voelen zich, op de grens tussen kindertijd en het volwassen leven, eenzaam en onbegrepen. Zij is het slachtoffer van een cultuur waarin mensen geen tijd meer hebben voor affectie. Hij wordt uit arren moede opgejaagd - naar het Westen, waar het geld voor het oprapen zou liggen.
Donck gebruikt het avonturenverhaal om grote zaken aan te kaarten. Over het gebrek aan emoties gaat het, over het samenvloeien van culturen, en vooral ook over hoe dun de grens is tussen een geborgen leven en het gewetenloze bestaan van kindermoordenaars.
Van der Oest vaart in Moonlight een ramkoers. De paranormale schetsen (ook al aanwezig in de door Donck geschreven televisieseries Zwarte Sneeuw en 9 dagen van de gier) zijn door haar gretig uitgewerkt, wat de film tot een theatrale, kitscherige vertoning maakt - ver verwijderd van het polderrealisme dat in Nederland doorgaans de toon bepaalt. Van der Oest schrikt er niet voor terug veel ruimte te geven aan aardse symboliek; de schotwond van de jongen wordt gedept met maandverband, en als Claire uit een berg poep bolletjes cocaïne opvist, kneedt ze de uitwerpselen bijna liefdevol.
Zodra het tweetal op de vlucht slaat voor de moordzuchtige criminelen verandert Moonlight in een trip, die enkele keren bijna uit zijn voegen barst - bijvoorbeeld wanneer Claire een meisje op een draaiorgel ziet zitten, in slow motion, en zich dan plotseling beseft dat zij kijkt naar het kind dat ze eens was.
Toch houdt de film stand, door de eigenzinnige verbeelding van de koude leefwereld van de hoofdpersonen, een wereld die door het cocaïnegebruik steeds verder verschraalt. Het sombere sprookje werkt als een draaikolk - de neergang is onomkeerbaar, zelfs de uiteindelijk gevonden liefde biedt geen oplossing.
De troef van Moonlight is de 13-jarige hoofdrolspeelster Laurien Van den Broeck, die in de Engelstalige productie duidelijk maakt dat een goede filmactrice niet veel tekst nodig heeft om tot een grote prestatie te komen. In een zucht schiet zij heen en weer tussen teder meisjesachtig en bikkelhard. Ook Hunter Bussemaker maakt van zijn drugskoerier een broeierig karakter.
Moonlight is een beladen koortsdroom, waarvan de nadrukkelijke symboliek soms doet verlangen naar een relativerend tegengif. Maar na afloop is het hoofd wel gevuld met indringende beelden van stuurloze kinderen, op zoek naar een zinvol bestaan.