Blog van Carel Donck

Afgelopen zomer nam ik een lastige beslissing, nl. om niet meer te gaan schaatsen. Mijn hart wilde nog wel, maar mijn verstand zei:niet doen. Ik heb al twee keer iets gebroken op het ijs, mijn heup en mijn elleboog, en de angst om te vallen zit tussen m'n oren. Daarbij heb ik Parkinson en glaucoom, die combinatie is voor het evenwicht niet bevorderlijk. Ik merkte het bij de laatste keer natuurijs: waar ik vroeger lekker kon raggen en iedereen gretig wilde inhalen, was ik nu alleen nog aan 't letten op scheuren. Dat is niet lekker rijden.

Het heeft heel lang geduurd sinds ik hier voor het laatst iets heb geschreven.

Door computerproblemen en door mijn eigen digitale onhandigheid kon ik lange tijd niet bij m'n website.

Dat is nu eindelijk hersteld. Dus tot gauw - later meer.

Ik ben al een tijdlang bezig om documenten uit het verleden te bewaren c.q. ergens onder te brengen. Zo had mijn moeder, lerares Frans, een uitgebreide boekenverzameling, die nu gedeeltelijk is ondergebracht bij de stichting Echappées Belles. De briefwisseling tussen mijn ouders, die elf jaar verloofd zijn geweest, en die loopt van 1929 tot hun huwelijk in 1940, ligt bij de Groninger Archieven en kan over een paar jaar worden geopend.

Eindelijk mag en kan er weer meer: zonder reserveren naar de bioscoop, zomaar ergens uit eten gaan en, zoals afgelopen zaterdag, naar de Dag van het Scenario in Utrecht. Hopelijk blijft dat zo, en komt er zelfs meer versoepeling. Intussen ben ik naar omstandigheden nog goed gezond, over een paar weken begint zelfs het schaatsseizoen weer. Ik zal proberen hier wat vaker verslag te doen, gesteld dat er iets te melden is.

We zijn er nog steeds niet van af - sterker nog, soms lijkt het erger te worden. Hopelijk worden we ergens dit voorjaar gevaccineerd.

Dit jaar ben ik begonnen m'n werkverleden op te ruimen. Gedurende 40 jaar schrijven heb ik bijna alles bewaard: versies, brieven, aantekeningen, persmateriaal. Daarvan kon natuurlijk veel weg, maar niet dan nadat ik het eerst nog eens uitgebreid heb doorgekeken. En dat bracht natuurlijk alles weer terug: de mislukkingen, de successen, het geploeter en de euforie van al die jaren. Het Filmmuseum gaat een apart Donck-archief aanleggen, wat ik een hele eer vind. Ik heb er al vele tassen en dozen heen gebracht, er zullen er nog vele volgen.